nederlands: Poging tot een theologie en een geloofsopvatting volgens de echte Jezus!

God schrijft ook recht op kromme lijnen: Door tegenstanders van het geloof naar de echte Jezus.

De echte Jezus was waarschijnlijk meer een typische onderzoeks­journalist (zoals wij dat tegenwoordig zouden zeggen) - en moest ook daarom sterven. Daarna werd hij door zijn tegenstanders zogezegd perfect vervalst.

Er zijn nogal wat critici van zowel de kerken als het christelijk geloof in het algemeen die zeggen dat de hele christelijke godsdienst een lege fantasie is, dat hij min of meer fictief is, dat hij in wezen leugens en bedrog is.

Deze kritiek weerkaatst natuurlijk in grote mate of zelfs in de grootst mogelijke mate op de theologen en andere vertegenwoordigers van de kerken - zij schijnen zich er heel vaak niets van aan te trekken en zich er dus ook niets van aan te trekken. Zij gaan door alsof alles wat zij onderzoeken en verkondigen op vaste grond staat.

Maar ik denk dat er onder deze critici van de christelijke godsdienst en kerk vrij serieuze wetenschappers zijn die zeker serieus genomen moeten worden. Is het misschien zelfs niet in overeenstemming met een goed geloof in God om erop te vertrouwen dat er iets positiefs uit zal voortkomen voor ons geloof en dus ook voor de Kerk, als wij ons inlaten met zulke critici die serieus genomen moeten worden?

Ik denk hier aan drie van hen in het bijzonder:

1. Karlheinz Deschner (1924-2014), die immers theologie, filosofie, literatuur en geschiedenis studeerde - en ook nog eens promoveerde. In zijn boek "Der gefälschte Glaube - die wahren Hintergründe der kirchlichen Lehren" (Het valse geloof - de ware achtergrond van de kerkelijke leer) beschrijft hij (eve­nals anderen overigens) dat de meeste geloofsinhouden plagiaat zijn van oude niet-christelijke godsdiensten, zoals de maagdelijke geboorte of de voortplanting door een goddelijke vader, het zoonschap van God, de verlos­sende functie van een zoon van God, de wonderen, zelfs de kruisiging van een god, de opwekking van de doden en de verrijzenis, de cultusvieringen met brood en wijn.

En hier zijn drie afbeeldingen om te illustreren dat de essentiële christelijke "geloofswaarheden" plagiaat zijn van andere godsdiensten:

Het mozaïek "Europa met Zeus verkleed als stier" bevindt zich in het Nationaal Museum in Napels. Ik hoef geen afbeelding af te druk­ken van het parallelle ver­haal in het Nieuwe Testament over de "Aankondiging van Maria".

Isis in de gedaante van een vogel bij het ontwaken van Osiris, die gestorven was in de strijd tegen het kwaad en daarna drie dagen lang de zielen van de doden in de onderwereld bezocht - reliëf in de dodentempel van Sethos I in Abydos (Egypte) - dus het verhaal van de wederopstanding van Jezus is niets nieuws.

Het reliëf van de Hemelvaart van keizer Antonius Pius en zijn vrouw Faustina bevindt zich in de Vaticaanse Musea (ik fotografeerde het gipsafgietsel in het Romeins-Germaans Museum in Mainz). U kent ongetwijfeld de schilderijen van de Tenhemelopneming van Jezus en nog meer die van Maria.

2. de Deense Indoloog Christian Lindtner (1949 - 2020) met zijn vakkennis van Grieks en Latijn en de oude Indische talen Sanskriet en Pali. In zijn boek "Geheimen van Jezus Christus" beschrijft Lindtner hoe het Nieuwe Testament klaarblijkelijk grotendeels een plagiaat is van oude Indiase boeddhistische teksten - "opgepimpt" met "toevoegingen" uit de mythologieën die typisch zijn voor het Westen en ook uit het Jodendom. Lindtner verklaart dit door te zeggen dat boeddhistische monniken een boeddhisme voor het Westen wilden creëren, maar zij waren alleen geïnteresseerd in de boeddhistische filosofie en bouwden dit boeddhisme dus in een (extern) "kader" dat in het Westen gangbaar was. De "boeddhistische held" in het boeddhisme voor het Westen is dus een Jezus die door de boeddhisten is uitgevonden, en zo komt Lindtner tot de kwintessens "Jezus is Boeddha". Meer over Christian Lindtner op https://unser-mitteleuropa.com/in-memoriam-dr-phil-christian-lindtner-1949-2020/ (of eenvoudiger te zoeken door in google in te tikken: "Christian Lindtner" en "Ons Midden-Europa").

3. de Joods-Engelse Talmoedgeleerde Hyam Maccoby (1924-2004), die laatstelijk hoogleraar was aan het Centre for Jewish Studies van de Universiteit van Leeds. In zijn boek "De Mythmaker" neemt Maccoby deze "nieuwkomer" Paulus onder de loep - en beschrijft o.a. hoe hij de "verhalen" en riten die hem bekend waren uit zijn jeugd in Tarsus, een hoofdcentrum van de soms bloedige Attis en Adonis cultus, overhevelde op Jezus en zo een geheel nieuwe religie creëerde die niets of althans niet veel te maken heeft met de echte Jezus. Dus net zoals Lindtner zegt "Jezus is Boeddha", zou Maccoby zeggen - losjes gebaseerd op Paulus - "Jezus is Attis".

Wat deze drie kritische wetenschappers hebben ontdekt, zou eigenlijk de doodsteek zijn voor ons christelijk geloof. Het draait immers om de belangrijkste leringen die ons geloof vormen.

Maar het is niet het einde van de dag!

De doorslaggevende hint over wat Jezus was en waarvoor hij zich inzette en waarom hij zo wreed werd gedood, kreeg ik verrassend genoeg van een buurman, een boer, in het Knolleburekaff ("suikerbietendorp") ten westen van Keulen (ze verbouwen er zelfs meer dan suikerbieten) waar ik woon. Hij had eens een van zijn appartementen in de verbouwde "steengroeve" in de vel­den verhuurd aan een pooier, een professional in de demimonde, en had een gesprek met hem over zijn "vakgebied". En toen hij op een bepaald moment met mij sprak, kwamen we tot de conclusie dat het beroemde verhaal van Jezus die een zondaar redt van steniging in het evangelie van Johannes dui­delijk een verhaal is van straf uit de demimonde. Want wanneer komt het voor dat een vrouw op heterdaad betrapt wordt "terwijl ze zoiets doet" - en dat er dan twee "vangers" zijn die meteen naar de rechtbank rennen, wetende dat dit de doodstraf betekent voor de betrapte vrouw? Dat gebeurt toch nooit, tenzij er hier opzettelijk iets geregeld is. Jezus wist dit zeker allemaal. Want hij was - vermoedelijk vanuit zijn vroegere werk als huizenbouwer in een familie­verband in de hele regio - ook bevriend met prostituees en tollenaars (of beter gezegd belastinginners) en had zeker ook met hen over hun problemen ge­sproken. En van daaruit had hij bijvoorbeeld geleerd hoe vrouwen werden gechanteerd tot prostitutie - volgens de "twee getuigen procedure" van het verhaal van de mooie Susanna in de bijlage van het Boek Daniël: "Of je hebt seks met ons (wat in die tijd betekende dat je de prostitutie inging) of, als je weigert, dan zullen we je aangeven bij de rechtbank en zeggen dat we je betrapten terwijl je seks had met een jongeman, maar dat hij ontsnapte, dan zal je worden geëxecuteerd". Dus een aantrekkelijke vrouw had tegen zulke mannen alleen de keus tussen prostitutie of de dood - geen kans dus. En in het geval van de zondares in het evangelie van Johannes was de situatie duidelijk enigszins anders: zij was zeker een prostituee en had op de een of andere manier de regels van haar "beroep" overtreden - we weten niet wat dat was, maar dat is niet belangrijk - en moest daar nu voor gestraft worden. Misschien had ze haar correcte verdiensten verzwegen en ze niet correct afgeleverd? Misschien had zij ook gehoord van Jezus' toespraken en wilde zij haar beroep verlaten? Hiervoor hadden haar "beschermers" (of pooiers) het zo geregeld dat zij betrapt werd terwijl zij seks had met een Jan (het was een gearrangeerd verhaal, zodat de Jan ongemerkt kon ontsnappen) en daarom gestraft moest worden - vooral als waarschuwing voor "de andere vrouwen van de beschermers", zodat zij niet ook zulke onzin zouden uithalen ...

Als ik het schilderij "Jezus en de zon­daar" goed interpre­teer, had de schil­der Lukas Cranach de Oudere (1472-1553) dezelfde op­vatting over het ver­haal in het Johan­nes-evangelie als ik, namelijk dat het dus een misdadig verhaal is. Ik denk niet dat je het dui­delijker kunt schil­de­ren als je denkt dat de would-be stoners criminelen zijn, ze zien er in ieder geval niet uit als stoffige moralisators. En de twee "wijze oudere heren" rechts achteraan zijn de typische hooggestemde theologen en filosofen (en waarschijnlijk ook de meeste journalisten) die altijd alleen maar de oppervlakte zien en niet (willen) weten wat er werkelijk aan de hand is. Op deze manier kunnen de misdadi­gers doen wat en hoe ze maar willen. Een fascinerend plaatje! Ik weet al waarom ik dit in Vietnam voor me heb laten schilderen!

Nu was Jezus getuige geweest van dit brutale gedrag - en stelde het aan de kaak in openbare toespraken: "Tegen de zonde, tegen de huichelaars, voor de liefde". Hij had het dus opgenomen tegen de overduidelijk zeer machtige demimonde, wij zouden tegenwoordig zeggen "maffia". Dus daar moest hij voor sterven.

Jezus was dus geen godsdienststichter zoals het NT hem beschrijft, maar zoiets als een onderzoeksjournalist zoals de onderzoeksjournalisten Peter R. de Vries (Nederland), Ján Kuciak en zijn bruid Martina Kusnirova (Slowakije), Daphne Caruana Galizia (Malta) en Jamal Khashoggi (Saoedi Arabië) in onze tijd. Hij had dus de criminele machinaties in verband met prostitutie en geld (de typische werkterreinen van de maffia, de functionarissen van de autori­tei­ten namen eraan deel of keken de andere kant op) "ter plaatse" ontdekt en dit vervolgens, bij gebrek aan de gebruikelijke media van vandaag, openbaar gemaakt in openbare toespraken - die later min of meer vrome preken wer­den, die niemand kwetsten.

En hoe kwam dit "geplagieerde Nieuwe Testament" tot stand? De zaak is eigenlijk heel eenvoudig, als je eenmaal op het idee bent gekomen van de demimonde waartegen Jezus zich had gekeerd. Want met de dood van Jezus waren natuurlijk niet ook de ideeën van Jezus gestorven, hij had lang genoeg in het openbaar gesproken en dus had hij ook volgelingen. En na zijn dood, begonnen sommigen van hen verder te gaan in zijn geest. De tegenstanders van Jezus vonden dat helemaal niet leuk. Maar hoe moeten zij te werk gaan om Jezus' bezorgdheid effectief te "ontzenuwen"? Een soortgelijk probleem kennen we vandaag met het wissen van bestanden op harde schijven in com­puters. Als u ze verwijdert met een klik op de "delete" functie, is de inhoud er natuurlijk nog steeds, alleen kunt u die niet meer vinden. Maar er zijn pro­gram­ma's om ze terug te vinden. Iets is pas echt verwijderd wanneer de te verwijderen inhoud wordt overschreven door nieuwe inhoud. En zo was het ook met de verbintenis van Jezus - daarom werd het overschreven met een "nieuwe inhoud" - dat wil zeggen, met een concept uit al die plagiarismen van andere godsdiensten die wij vandaag kennen als het "Nieuwe Testament". Het Nieuwe Testament is dus geen reclame- en opvoedingsgeschrift VOOR de echte Jezus, maar een ingenieuze afleidingsmanoeuvre TEGEN de echte Jezus en zijn zaak - met de middelen van die tijd, zoals er die plagiarismen waren van de godenverhalen en het boeddhisme.

En deze "nieuwkomer" Paulus speelde duidelijk een hoofdrol in dit schrappen en herschrijven, want hij kwam op het idee om Jezus' kruisdood te veranderen in een door hemzelf gewilde offerdood - voor de verlossing van de mensheid van wat dan ook....

Dit betekent ook dat de drie critici van onze godsdienst, die aan het begin van dit artikel werden aangehaald, volkomen gelijk hebben in hun kritiek - alleen de oplossing van het probleem ziet er misschien iets anders uit dan zij zich hadden voorgesteld.

Meer details hierover en vooral over wat de ontdekking van de echte Jezus voor ons vandaag betekent, vindt u op het internet onder "Jezus-ideologie" op de website www.michael-preuschoff.de - ook in verschillende talen (vertaald met het momenteel beste vertaalprogramma www.deepl.com).

Maar ik hoor de critici al zeggen: Ervan uitgaande dat het zondeverhaal uit Johannes 8 inderdaad een half-wereldstraf verhaal is, is het dus een aanwij­zing voor de echte Jezus. Maar hoe kan men de hele traditionele theologie overboord gooien op basis van een enkel stukje indirect bewijs? Ik kan alleen maar zeggen dat in een onduidelijk geval, en het geval van Jezus is werkelijk uiterst onduidelijk - niemand weet wie het Nieuwe Testament heeft geschre­ven (in ieder geval waren het niet de discipelen van Jezus of anderen die Jezus persoonlijk hadden meegemaakt), waarom het is geschreven en hoe het "onder de mensen" is gebracht - men heel goed een zaak perfect kan reconstrueren uit één enkel goed stuk indirect bewijsmateriaal!

En vooral: Met de terugkeer naar de inzet van de echte Jezus - d.w.z. naar een "Jezus-ideologie" - zou onze godsdienst er natuurlijk heel anders uitzien, zij zou niet langer een godsdienst van priesters en geleerden zijn, een gods­dienst van dogma's en geloof, en dus ook niet langer een godsdienst van macht en overheersing, met als voornaamste doelen vergeving en troost in het leven na de dood, maar een zeer ethische levenshouding met redelijke spelregels. En deze redelijke regels zouden van dien aard zijn dat iedereen ze zou kunnen aanvaarden, vooral wat de seksuele moraal betreft. Maar ze zouden het van kinds af aan moeten leren. Met "iedereen" bedoel ik ook de moslims - naar mijn ervaring als lerares zijn het juist hun meisjes die het meest geïnteresseerd zijn. We kunnen de "ouderen" toch niet bereiken - maar we kunnen de jeugd wel bereiken! Natuurlijk is het moeilijk voor ons om hen in het algemeen te bereiken, maar als wij onze christelijke jongeren voor ons winnen, dan zal het woord rondgaan - en vooral in ons internettijdperk - ook onder de moslimjongeren!

En hier is iets uit de realiteit van het leven van vandaag: Hoe in plaats van een ronduit idiote gendering van taal, vrouwen en meisjes echt kunnen worden opgewaardeerd.

Eigenlijk is er al genoeg gezegd over het probleem van de gendering: Deze hermodellering is immers een volstrekt onzinnige en volstrekt overbodige en vaak zelfs belachelijke verbastering van de Duitse taal. Het wordt veronder­steld (als het toverwoord abracadabra) meer genderrechtvaardigheid teweeg te brengen en dus een verdere opwaardering van vrouwen. Maar de ervaring is dat dit gewoon niet werkt met zo'n "toverwoordentaal", een taal kan zo'n opwaardering gewoon niet bewerkstelligen - want het is altijd omgekeerd: een veranderde werkelijkheid veroorzaakt - als dat al nodig is - een verandering in de taal. Dus moeten we zorgen dat we de realiteit op een andere manier veranderen!

En wat de gelijkheid van mannen en vrouwen betreft, wordt er weer een nieu­we zeug door het dorp gejaagd - met als doel ervoor te zorgen dat alles bij het oude blijft wat betreft wat er werkelijk toe doet en wat er moet veranderen! En zo is het waarschijnlijk ook in andere landen - met welke "andere zeugen" dan ook die in werkelijkheid voor een reële uitbuiting van vrouwen zorgen.

Wat ik bedoel wordt misschien het best uitgedrukt door een gesprek dat ik had met de moeder van een leerling vrij kort na het begin van mijn "loopbaan" als onderwijzeres aan een vakschool naar aanleiding van een ouderavond: vele jaren geleden had zij mij op een ouderavond gevraagd naar het doel van mijn godsdienstonderwijs. Ik antwoordde, nogal luchthartig: "De meisjes zijn allemaal een beetje schizofreen. Zij: "???" Ik: "Welnu, zij zijn in paniek over het onschadelijke en paradijselijke, waar zij ook een nuttige kennis van de menselijke natuur zouden kunnen opdoen en mannen zouden kunnen inspi­re­ren die het goed willen hebben met een mooie moraal, namelijk "naakt op het strand". Maar het problematische, namelijk seks met maar al te vaak dubieu­ze partners, waardoor ze soms ook levenslange trauma's oplopen, dat is wat ze willen en doen." "En," zei de moeder, "wat wil je nu gaan doen?" Ik: "Dat de meisjes elk de andere doen." De moeder: "Als je dat kan, ben je goed!"

Ja, wat gebeurt hier eigenlijk?

Het punt is dat wij mensen van nature zeer morele wezens zijn, vooral in seksuele aangelegenheden - en dat al vanaf onze jeugd, vooral de meisjes. En aangezien hun geen expliciete moraal wordt bijgebracht - ook daarvoor hebben zij hun hersenen van nature meegekregen - nemen zij de in hun samenleving gangbare moraal over, en dat is de pseudo-moraal van vijandig­heid jegens het lichaam, zodat zij van jongs af aan leren zich voor hun lichaam te schamen. Want vooral de delen die hen onderscheiden van het andere geslacht zijn duidelijk iets dat men liever niet aan anderen laat zien, wat betekent dat ze iets slechts moeten zijn.

Vandaar de schaamte! Maar het leven gaat verder - en op een gegeven moment is het andere geslacht ook interessant. Eigenlijk zou het voor jonge mensen, die altijd in een soort "baltsfase" verkeren om de juiste partner voor hen te vinden, al heel wat zijn om te zien en te laten zien - met andere woor­den, een volkomen onschuldig spel om elkaar te leren kennen. Maar dit is niet mogelijk - dergelijk onschadelijk gedrag wordt onmogelijk gemaakt door op­voeding tot lichaamsvijandigheid of zelfs schaamte. Want de bevrijding van schaamte zou een hoerig gebruik zijn - en men is geen hoer en wil er ook geen zijn. Omdat dat in strijd zou zijn met de hoge moraal...

Dus wat te doen? Aangezien geslachtsgemeenschap toch een keer moet gebeuren en het, zoals iedereen zegt, niet bij iedereen goed afloopt, zeggen de meisjes tegen zichzelf: "Laten we het dan maar doen! Geslachtsgemeen­schap is immers een onderdeel van seksuele zelfbeschikking en een teken van geslaagde emancipatie. En iedereen heeft het erover dat het volkomen normaal is en zelfs moet zijn - ook als een teken dat je normaal en gezond bent". Dus beginnen ze eraan - en vaak met partners die eigenlijk ongeschikt zijn - zoals het onderwerp van het gesprek met de moeder was.

Maar deze verdraaiing van de moraal, wat eigenlijk onschuldig plezier is en iets volkomen natuurlijks (als men het maar goed zou doen) en wat niet zo onschuldig is, en wat jongeren al dan niet zouden moeten doen, afhankelijk van de situatie, zet de seksuele moraal in onze beschavingen op zijn kop. In de tijd van Jezus werden meisjes en jonge vrouwen met een hoog niveau van criminele energie door middel van ronduit misdadige methoden van hun van nature hoge moraal afgehouden - vandaag worden zij door manipulatie tot een pseudo-moraal geprogrammeerd met onverschilligheid en gebrek aan empathie. Om hier iets recht te zetten - te beginnen bij de jongeren - en zich in te zetten, dat zou de taak van onze godsdienst zijn - volgens de Jezus-ideologie. Dit zou leiden tot een succesvolle seksuele zelfbeschikking en echte emancipatie, vooral voor meisjes en dus ook voor vrouwen op latere leeftijd - als zij enerzijds hun vijandigheid tegenover het lichaam overwinnen en anderzijds alleen geslachtsgemeenschap hebben waar dat van nature thuishoort, namelijk in het gezin (omdat daarbij kinderen geboren kunnen worden - en kinderen horen wel degelijk in een gezin)!

En wat schaamte betreft, dat komt alleen van het niet leven van onze natuur­lijke moraal - die monogaam is. En als we deze natuurlijke moraal zouden naleven, dan zou schaamte als het ware vanzelf verdwijnen, als een nacht­merrie. De manier om deze natuurlijke moraal te bereiken is door meisjes in die zin sluwer te maken!

Een van de idealen van Lukas Cra­nach de Oudere, die zowel schilder als humanist was, was dat moraal en naaktheid bij elkaar horen, sterker nog, dat ware moraal misschien alleen mo­gelijk is als zij ook met naaktheid wordt gecombineerd (uiteraard alleen daar waar het past). Een heel mooi voor­beeld van deze combinatie is de por­trettering van de Romeinse burger Lu­cretia, ook al was haar lot droevig. Zij was verkracht en leed zozeer onder deze vreselijke ervaring, waaraan zij zelf onschuldig was, maar waarmee zij niet langer wilde leven - dat zij zelf­moord pleegde. Zij werd daarom door de Romeinen beschouwd als het toon­beeld van moraliteit. En het was in die zin dat Lucas Cranach de Oudere haar schilderde.

Maar in het licht van deze grandioze manipulatie is de vergenderingsonzin ook een perfecte afleidingsmanoeuvre. Meer hierover op www.michael-preuschoff.de , hier vooral het online boek "Jesusideologie".

Michael Preuschoff, Dipl.-Theol. en gepensioneerd godsdienstleraar aan een vakschool, e-mail: hpreuschoff§§§gmx.de

Vertaald uit het Duits met www.deepl.com